Mutluluk mu, varlığını bilmekte

Onulmaz bir yara idin içimde,
Hayal’i sen hülyasında ağlattın.
Gönlüm şimdi örselenmiş biçimde,
Hayal’i sen rüyasında ağlattın.

İsterdim hep hakikati bilseydin,
Sonra beni yüreğinden silseydin.
Ben ağlardım, bari sen hep gülseydin,
Hayal’i sen dünyasında ağlattın.

Senden sonra ömrüm sanma şahane,
Ne han kaldı gönlümüzde ne hane.
Bu dünyada ayrılıklar bahane,
Hayal’i sen güyasında ağlattın.

Sen yoksan da ben gölgeni özlerim,
Aşılacak kaldı mı yol gözlerim.
Akıp gitti, sele döndü gözlerim,
Hayal’i sen ulyasında ağlattın.

Ölmekte bir benim için, silmekte,
Mutluluk mu, varlığını bilmekte.
Bir hakikat, solacak her çiçekte,
Hayal’i sen fulyasında ağlattın.

Anlıyorsan, muammayı gel çözde,
Gönül körse, görmez elbet bir gözde.
Bir öz vardır muhakkak ki her sözde,
Hayal’i sen “Kul ya”sında ağlattın.

Hamit Hayal /İst-Ümraniye / 21.08.2014