Bu son ağlayışım, bu son hıçkırık

Her derde bir çare bulurmuş ilim,
Yıllarca bekledim ben hep hevesle.
Hiç sesli konuşmam, susmuştur dilim,
Ömrüm kadar uzun bir tek nefesle.

İnsanın ruhunda var aşkın izi,
Bir tek hakikate aç artık kanat.
Kim düşündü insan olmaya bizi,
Doğarken doğarmış bizimle sanat.

Hangi kuşku varmış vehimden üstün,
Ya da hangi bıçak gölgemden ince?
Sordular “Sen sende sana mı küstün?”
Dedim ki” Cevabı zor bilmeyince.”

Aklımın nihayet kırık inadı,
Ne kadar üretse vicdanım yarlık;
Hükümsüz bir çile gölgemin adı,
İçimde ben olan bir meçhul varlık.

Neden böyle solgun aynada yüzün,
Hayat mı üflenmiş çözülmez düğüm?
Az kaldı kalbimde bitmeye hüzün,
Bir hakikat benim ben de öldüğüm.

Bu son fırtınası aşkın içimde,
Bundan sonra zaten kanadım kırık.
Aşka bir yol var mı başka biçimde,
Bu son ağlayışım, bu son hıçkırık.

Hamit Hayal / Gönen / 22.12.2013