Ağlayıp, yandığım her şey boş imiş

Nihayet anladım, yalan bu dünya,
Hakikat sandığım her şey boş imiş.
Bir vuslat deminden kalan bir rüya,
Ağlayıp, yandığım her şey boş imiş.

Bir gönül yurduna her dem ıraktım,
Yok bir maharetim, hep bir çıraktım;
Ne kaldı arkamda, ben ne bıraktım?
Benimdir sandığım her şey boş imiş.

Esiri oldum ben sessiz bir hiçin,
Sonunda yanmak var hep için için;
Bir gölgem uzadı hep neden, niçin,
Bir ömür andığım her şey boş imiş.

Bunca vebal, bin günahı taşıyan,
Bu dünya ne bir yurt ne bir aşiyan;
İnsan bir gölgeymiş bahtsız yaşayan,
Bir gönül sunduğum her şey boş imiş.

Feleğe yenildim zor her vuruşma,
Kendi gerçeğimde var bu duruşma;
Duygumdan yansıyor yüzde buruşma,
Dal diye konduğum her şey boş imiş.

Nihayet anladım, yalan bu dünya,
Hakikat sandığım her şey boş imiş.
Bir vuslat deminden kalan bir rüya,
Ağlayıp, yandığım her şey boş imiş.

                 Hamit Hayal