Sevdim ben

Ne fark eder başka olsa lisanı,
Nice nakir insanları sevdim ben.
Kardeş saydım yeryüzünde insanı,
Nice hakir insanları sevdim ben.

Dert edinip insanların derdini,
Ayırmadım her hangi bir ferdini.
Daha çok da açık sözlü, merdini,
Nice fakir insanları sevdim ben.

Felek itip bir kenara attıkça,
İnsan ağlar acıları tattıkça;
Her acıdan yüreğime kattıkça,
Nice bakir insanları sevdim ben.

Sırtında ki atlas olmuş, çul olmuş,
En sonunda itibarı pul olmuş.
Bu dünya da Yaradan’a kul olmuş,
Nice şakir insanları sevdim ben.

İnsan sonsuz bir hakikat özünce,
Kimi bakar görür gönül gözünce.
Anladım ben sırrı nedir çözünce,
Nice zakir insanları sevdim ben.

Dünya varsın dönsün kendi halınca,
Öyle masum, ama öyle yalınca.
Sarsar beni gözlerine dalınca,
Nice vakur insanları sevdim ben.

Unutulmak, bilinmemek loş yanı,
Dile düşmek, meşhur olmak boş yanı;
Şu hayatın belki de en hoş yanı,
Yürek okur insanları sevdim ben.

Hamit Hayal / Gönen / 26.09.2012