Ecel hiçliğe bir hüküm kusunca

Ezeli tükeniş hiçe karışmak,
Allaha açıldı eli nefsimin.
Uzun sürdü ölüm ile barışmak,
Sonunda büküldü beli nefsimin.

Ölüm bir yalnızlık, iki heceli,
İçimde taşıdım korkunç eceli.
En aşkın ateşe gündüz geceli,
Durmadan üflerdi yeli nefsimin.

Ölümü işlerken kaderin çarkı,
Hayat nağmelerden örülü şarkı.
Ezelin ebedden var mı bir farkı,
Gaybın ötesinde ili nefsimin.

Nefrete, günaha, küfre bilenip,
Aslında yıkıldım her gün ilenip.
Şimdi hakikati Haktan dilenip,
Allah’ı zikreder dili nefsimin.

Gönle ateş değdi dili susunca,
Dünyayı işlermiş kendi usunca.
Ecel hiçliğe bir hüküm kusunca
Kudreti kalmadı ölü nefsimin.

Hamit Hayal / Gönen / 07.12.2013