Çanakkale

Tarih denen sahnede nice mazlum adına,
Zulmün karşısında dik duruştur Çanakkale.
Yükselen bir bayrağın düşmemek inadına,
Ve son Türk devletini kuruştur Çanakkale.

Bir milletin ebedi hasretine katılan,
Ne erler gördü cihan, hep ileri atılan.
Bu vatan sevdasına sonsuzluğa yatılan,
Kalplerde en korkusuz vuruştur Çanakkale.

Bu dünya neler gördü, acılar tattı densiz,
İnsanlık denen varlık bazen ruhsuz, bedensiz;
Bazen bir hiç uğruna gönül kırdı nedensiz,
İman-küfr arasında yarıştır Çanakkale.

Görülmez bir kibirle; “ben kudretim” diyerek.
Gülmez dünyadan başka bir yer insan yiyerek;
Kahroldu bütün putlar şafakta eriyerek
Tarih, talih ve kader yoruştur Çanakkale.

Dağlar atıldı burada, savruldu nice taşlar,
Kapanırken son perde gönülden göze yaşlar;
Ölüm tattı nefisler, yere indi dik başlar,
Yüce Yaradan ile barıştır Çanakkale.

Türk aşılmaz imanla ömrü rabbine adar,
Ebedi bir sevdadan ilahi aşkı tadar.
Hakikat kapısını açıp ardına kadar,
Cennet denen diyara varıştır Çanakkale.

           Hamit Hayal / Gönen / 18.03.2013