Güzün var senin şehir
Belki zaman yenecek, açacak ya aramı
Hatıramdan silinmez yüzün var senin şehir.
Kadim zamandan beri onulmaz bir yaramı,
Neden sokaklarında hüzün var senin şehir?
Ey Gönen, ey sevgili, nice gönlümdeki yar,
Kader rüzgârlarımın savurduğu son diyar;
Kudretten mi düştün, belki gönlün ihtiyar,
Yaşamaya verilmiş sözün var senin şehir.
Bir kader mührü sanki zamanlara adınca,
Bildiğim hep aydınlık şafakların tadınca;
Gurbetim olan şehir ansam da hep yâdınca,
Sırlar alemi denen özün var senin şehir.
Yağmurlarla ıslanmış, rahmetinle sözde yaş,
Belki de kaderin bu, ta derinde, özde yaş;
Neden Gönen denince saçımda kar, gözde yaş,
Yüreğinde bir ateş, közün var senin şehir.
İçten içe yanmada, savrulmadayken küller,
Aydan simalar gördüm kuşanmış rengin tüller;
Bütün ihtişamıyla belki açacak güller,
Oysaki yaşanacak güzün var senin şehir.
Ağlayan gözlerimden hayat buldukça yaşta,
Bütün faniler göçer, Gönen kalır en başta;
Bir gün yazarlar seni adın bir bengi taşta,
Kaderden bir kitapta cüzün var senin şehir.
Hamit Hayal/Gönen/ 06.09.2009